Παγκόσμιο φροντιστήριο στην Αθήνα

Αγαπητέ κύριε Χατζητέγα,

Επιτρέψτε μου να απευθυνθώ σε εσάς, για ένα θέμα που απασχολεί όλα τα φροντιστήρια, γιατί έχω την πεποίθηση πως θα συμβάλει στον προβληματισμό σας και στις προσπάθειες που κάνετε για την διατήρηση των φροντιστηρίων ως εργασία, ως υποστήριξη στους μαθητές και ως έννοια γενικότερα.

Το σημείο που θα ήθελα να θίξω, σε σχέση με το «Παγκόσμιο Φροντιστήριο στην Αθήνα», είναι η πεποίθηση του φροντιστή, σε σχέση με επιλογή που έκανε να το δημιουργήσει το φροντιστήριο και τις ενέργειες του για την υγιή διατήρησή του.

Το πρώτο ερώτημα λοιπόν είναι : για ποιόν σκοπό ένας ή περισσότεροι καθηγητές δημιουργούν ένα φροντιστήριο; Η απάντηση είναι προφανής : για τα χρήματα που χρειάζονται για την επιβίωση τους, την προσωπική και την οικογενειακή.  Ή απάντηση αυτή είναι αποδεκτή στην αρχή. Το πρόβλημα δημιουργείται εξ αιτίας της διατήρησης αυτής της απάντησης ακόμη και μετά από πολλά χρόνια λειτουργίας. Μπορεί να φαίνεται αντιφατικό, αλλά όσο σωστή ήταν η αρχική επιλογή «για τα χρήματα» στο ξεκίνημα, άλλο τόσο λανθασμένη και προβληματική είναι η ίδια επιλογή «για τα χρήματα», τώρα που το φροντιστήριο έχει καθιερωθεί.

Ο κύριος λόγος είναι πως στην φάση της καθιέρωσης αλλά και της ανάπτυξης του φροντιστηρίου, το κυνήγι του χρήματος, επιτυγχάνει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα: μειώνει το χρήμα και αυξάνει τα προβλήματα λειτουργίας.

Το δεύτερο ερώτημα είναι : τι ενέργειες κάνει στην συνέχεια ο φροντιστής για να «φροντίσει» το φροντιστήριο του; Ομοίως και στην ερώτηση αυτή, αν η απάντηση είναι «τίποτα», όσο σωστή και να είναι τον πρώτο ή τον δεύτερο χρόνο της λειτουργία του, άλλο τόσο λανθασμένη και προβληματική είναι η ίδια απάντηση «τίποτα», τώρα που το φροντιστήριο έχει καθιερωθεί.

Συνεπώς, αυτό που έχει σημασία σήμερα για το μέλλον των φροντιστηρίων, είναι το αν ο φροντιστηριούχος νοιώθει πως διατηρεί το φροντιστήριο  πρώτα και κύρια για τα χρήματα και αν δεν κάνει τίποτα για το φροντιστήριο του (ή αυτά που κάνει είναι για την δική του προσωπική αντίληψη και όχι αυτά που πραγματικά χρειάζεται).

Και στις δύο περιπτώσεις μπορεί το φροντιστήριο να είναι ένα «Παγκόσμιο Φαινόμενο», πλην όμως θα παραμένει «αναγκαίο κακό» και «παραπαιδεία» και θα εξαρτιέται πάντα από έναν νόμο, που όταν και αν ψηφιστεί, μπορεί να τα κλείσει όλα.

Η μόνη διέξοδος είναι η αλλαγή της αντίληψης του φροντιστή, ώστε να έχει το φροντιστήριο γιατί έτσι βιώνει μια κοινωνική υποχρέωση απέναντι στα παιδιά κα τους γονείς τους και όχι τον στόχο των χρημάτων (τα χρήματα πάντα «προκύπτουν», είναι «υποπροϊόν» της σωστής λειτουργίας).

Επίσης, είναι η επένδυση του φροντιστή, σε νέου τομείς υποστήριξης και εξυπηρέτησης των αναγκών των μαθητών και των γονέων τους, με νέα προϊόντα και υπηρεσίες, που θα κρατήσει τους υπάρχοντες μαθητές και θα προσελκύσει καινούργιους.

Αυτή είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η λύση στο πρόβλημα της «ρετσινιάς» που έχει σήμερα το φροντιστήριο και όχι επιχειρήματα του είδους «υπάρχουμε εδώ και 50 χρόνια» ή «το φροντιστήριο είναι μια παγκόσμια πραγματικότητα» που δεν ενδιαφέρει καθόλου τον μαθητή και τον γονέα του.

Γιαυτό και η ακινησία, η παθητικότητα και η αναμονή «καλύτερων ημερών» είναι μια ολέθρια επιλογή, αφού ενώ ο κόσμος κινείται μπροστά και οι φροντιστές μένοντας ακίνητοι, ουσιαστικά οπισθοδρομούν.

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.